(បរទេស)៖ Johatsu (蒸発) ដែលមានន័យត្រង់ថា «ការហួត» ឬហៅម្យ៉ាងទៀតថា «ការបាត់ខ្លួន» នៅក្នុងភាសាជប៉ុន គឺជាពាក្យដែលត្រូវបានប្រើប្រាស់ដើម្បីពណ៌នាអំពីបាតុភូតសង្គមដ៏ស្មុគស្មាញ​មួយ ដែលបុគ្គលម្នាក់ៗសម្រេចចិត្ត បាត់ខ្លួនចេញពីជីវិតរបស់ខ្លួនដោយចេតនា ដោយបន្សល់ទុកនូវក្រុមគ្រួសារ ការងារ និងអត្តសញ្ញាណចាស់។ សម្រាប់មនុស្សមួយចំនួន ការសម្រេចចិត្តនេះគឺជាទង្វើ​ដ៏​អស់​សង្ឃឹមមួយ ដើម្បីគេចផុតពីការពិតដ៏លំបាក ដូចជាការគេចចេញពីសម្ពាធសង្គម និងការបរាជ័យផ្ទាល់ខ្លួន។

បាតុភូតនេះបានចាប់ផ្តើមត្រូវបានគេកត់សម្គាល់តាំងពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៦០ មកម្ល៉េះ ដោយដំបូងឡើយវាសំដៅទៅលើអ្នកដែលចង់គេចចេញពីការលែងលះ ដែលនៅពេលនោះបង្កឲ្យមានភាពអាម៉ាស់​ខ្លាំងនៅក្នុងសង្គម។ ប៉ុន្តែចាប់តាំងពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ១៩៩០ មក Johatsu បានក្លាយជាជម្រើសមួយសម្រាប់ជនរងគ្រោះនៃវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចដែលត្រូវប្រឈមមុខនឹង បំណុល ដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ ឬ ការបាត់​បង់​ការងារ ដ៏គួរឲ្យខ្មាសអៀន។ នៅក្នុងសង្គមជប៉ុនដែលឲ្យតម្លៃខ្ពស់លើកិត្តិយសនិងការរក្សាមុខមាត់ ការបរាជ័យផ្ទាល់ខ្លួនត្រូវបានគេយល់ថាជាបន្ទុកផ្លូវចិត្តដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ដែលជំរុញឲ្យមនុស្សខ្លះ​សុខចិត្ត​ជ្រើស​រើសភាពឯកា និងការលាក់ខ្លួនជាជាងការប្រឈមមុខនឹងការអាម៉ាស់ជាសាធារណៈ។ មូលហេតុផ្សេងទៀតក៏រួមមានការរត់គេចពីទំនាក់ទំនងរំលោភបំពាន ឬគ្រាន់តែចង់ចាប់ផ្តើមជីវិតថ្មីដោយ​គ្មាន​កង្វល់។

ដើម្បីជួយសម្រួលដល់ការបាត់ខ្លួននេះ ឧស្សាហកម្មមួយបានរីកចម្រើនឡើង ដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថា «Yonige-ya» (夜逃げ屋) ឬ «Night Movers» (អ្នកផ្លាស់ទីនៅពេលយប់)។ ក្រុមហ៊ុនទាំងនេះ​ផ្តល់សេវាកម្មក្នុងការរៀបចំផែនការលម្អិតសម្រាប់ការរត់គេចពីផ្ទះសម្បែង និងជួយផ្លាស់ទីអតិថិជនរបស់ពួកគេទៅកាន់ទីតាំងសម្ងាត់។ ការណ៍នេះត្រូវបានសម្រេចបានមួយផ្នែកដោយសារ​តែប្រទេស​ជប៉ុន​មានច្បាប់ ឯកជនភាព ដ៏តឹងរ៉ឹង និងការខ្វះខាតនូវមូលដ្ឋានទិន្នន័យបាត់ខ្លួនថ្នាក់ជាតិ។ ជាទូទៅ ប៉ូលីសនឹងមិនធ្វើអន្តរាគមន៍ក្នុងករណីមនុស្សបាត់ខ្លួនដោយស្ម័គ្រចិត្តឡើយ លុះត្រាតែមានភស្តុតាងនៃ​បទឧក្រិដ្ឋ ឬគ្រោះថ្នាក់។ ឱកាសនេះអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកដែលធ្វើ Johatsu អាចលាក់ខ្លួនដោយប្រសិទ្ធភាព ដោយពួកគេភាគច្រើនផ្លាស់ទៅរស់នៅក្នុងតំបន់ផ្សេងទៀត ធ្វើការងារមិនលេចធ្លោ និងប្រឹងប្រែង​ជៀសវាងការបន្សល់ទុកដាននៅលើបណ្ដាញអនឡាញ ដើម្បីរស់នៅក្នុងភាពអនាមិក។

ទោះបីជាការបាត់ខ្លួនផ្តល់នូវ «ការចាប់ផ្តើមថ្មី» សម្រាប់អ្នកដែលធ្វើ Johatsu ក៏ដោយ ផលវិបាកចំពោះក្រុមគ្រួសារដែលនៅសល់គឺធ្ងន់ធ្ងរណាស់។ ពួកគេត្រូវរស់នៅក្នុងភាពឈឺចាប់នៃការមិនដឹងច្បាស់​លាស់​អំពីជោគវាសនារបស់អ្នកជាទីស្រឡាញ់ ហើយត្រូវប្រឈមមុខនឹងភាពស្មុគស្មាញផ្លូវច្បាប់ និងហិរញ្ញវត្ថុ ព្រោះពួកគេមិនអាចបន្តជីវិតបានទាំងស្រុងដោយគ្មានលទ្ធភាពបញ្ជាក់ពីការស្លាប់ ឬការចាក​ចេញជាផ្លូវការ។ ដូច្នេះ បាតុភូត Johatsu មិនត្រឹមតែជាការសម្រេចចិត្តផ្ទាល់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ជាសូចនាករដ៏ត្រជាក់មួយដែលបង្ហាញពីបញ្ហាសង្គមដ៏ជ្រាលជ្រៅនៅក្រោមផ្ទៃនៃ​សណ្តាប់ធ្នាប់​សង្គម​របស់​ជប៉ុន។

ការបង្ហាញតួលេខច្បាស់លាស់សម្រាប់ករណី Johatsu សុទ្ធសាធ គឺជាការលំបាកខ្លាំងណាស់ ដោយសារតែបាតុភូតនេះមិនមែនជាប្រភេទរបាយការណ៍ផ្លូវការដែលត្រូវបានបែងចែកដោយទីភ្នាក់ងារ​ប៉ូលីស​ជប៉ុននោះទេ។ របាយការណ៍ផ្លូវការរាប់បញ្ចូលករណីបាត់ខ្លួនសរុបទាំងអស់។ យោងតាមទីភ្នាក់ងារប៉ូលីសជាតិជប៉ុន (National Police Agency - NPA) តួលេខនៃមនុស្សបាត់ខ្លួនសរុប​ដែល​បានរាយការណ៍ក្នុងប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះគឺស្ថិតនៅក្នុងកម្រិតចន្លោះ ៧០,០០០ ទៅ ៩០,០០០ នាក់ ក្នុងមួយឆ្នាំ។

ទោះបីជាតួលេខផ្លូវការមិនបែងចែកករណី Johatsu ដោយឡែកក៏ដោយ អ្នកស្រាវជ្រាវ និងអង្គការមិនរកប្រាក់ចំណេញមួយចំនួនបានផ្តល់ការប៉ាន់ស្មានផ្ទាល់ខ្លួន ដោយអ្នកស្រាវជ្រាវ និងអ្នកសារ​ព័ត៌មាន ​គឺតួលេខដែលត្រូវបានដកស្រង់ជាញឹកញាប់នៅក្នុងការសិក្សា និងប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយអន្តរជាតិ (រួមទាំងការស៊ើបអង្កេតដោយអ្នកកាសែតបារាំង Léna Mauger) ប៉ាន់ស្មានថា ជិត ១០០,០០០ នាក់ អាចបាត់ខ្លួនជារៀងរាល់ឆ្នាំ ហើយមនុស្សរាប់ពាន់នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេគឺស្ថិតក្នុងប្រភេទ Johatsu។

ជាទូទៅ ប៉ូលីសជប៉ុនអាចរកឃើញទីតាំងរបស់មនុស្សបាត់ខ្លួនសរុបប្រហែល ៩៥% ឡើងទៅវិញ។ ដូច្នេះ ករណីដែល នៅតែបាត់ខ្លួន ដោយគ្មានដំណោះស្រាយ ដែលក្នុងនោះមានករណី Johatsu គឺមានចំនួន រាប់ពាន់នាក់ ក្នុងមួយឆ្នាំ។

សមាគមគាំទ្រការស្វែងរកមនុស្សបាត់ខ្លួនរបស់ជប៉ុន (Missing Persons Search Support Association of Japan) បានអះអាងថា តួលេខផ្លូវការមានការរាយការណ៍មិនគ្រប់គ្រាន់ ហើយ​ចំនួន​​ពិត​ប្រាកដនៃអ្នកបាត់ខ្លួនរៀងរាល់ឆ្នាំអាចមានចំនួនរាប់សែននាក់ (Hundreds of Thousands)៕