(ភ្នំពេញ)៖ នៅថ្ងៃទី៦ និងទី៩ ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៤៥ ចុងសម័យសង្រ្គាមលោកលើកទីពីរ សហរដ្ឋអាមេរិកបានទម្លាក់គ្រាប់បែកបរមាណូលើទីក្រុងចំនួនពីររបស់ប្រទេសជប៉ុនគឺ ហ៉ីរ៉ូស៉ីម៉ា (Hiroshima) និងណាហ្គាសាគី (Nagasaki)។ ការបំផ្ទុះគ្រាប់បែកបរមាណូទាំងពីរលើកនោះ បានផ្តាច់ជីវិតមនុស្សប្រហែលជាង ២សែននាក់ ដែលភាគច្រើនជាជនស៉ីវិល ហើយពួកវាគឺជាការប្រើប្រាស់អាវុធនុយក្លេអ៊ែរតែពីរដងគត់នៅក្នុងសង្រ្គាម។

នៅព្រឹកថ្ងៃទី៦ ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៤៥ យន្តហោះទម្លាក់គ្រាប់បែកអាមេរិក Enola Gay ធុន B-29 បានទម្លាក់គ្រាប់បែកបរមាណូ «Little Boy» ដែលមានទម្ងន់៥តោន និងផ្ទុកសារធាតុអ៊ុយរ៉ាញ៉ូមប្រមាណ ៦៤គីឡូក្រាម ពីកម្ពស់ជិត ១០គីឡូម៉ែត្រ លើទីក្រុង Hiroshima ហើយប្រើពេល៤៤វីនាទី ទើបធ្លាក់ទៅដល់កម្ពស់៥៨០ម៉ែត្រ រួចក៏បានផ្ទុះឡើង។

បន្ទុះរបស់វាមានកម្លាំងស្មើនឹងសារធាតុ TNT ១៥,០០០តោន។ ផ្ទៃដីទំហំជាង ៦គីឡូម៉ែត្រក្រឡានៃទីក្រុង Hiroshima ព្រមទាំងអគារក៏ដូចជា ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធប្រហែល ៧០ភាគរយ ក៏ត្រូវបានបំផ្លាញខ្ទេចខ្ទី ខណៈមនុស្ស ៨០,០០០នាក់បានស្លាប់ភ្លាមៗ ហើយ ៦០,០០០នាក់ទៀត បានស្លាប់តាមក្រោយក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានខែបន្ទាប់មក ដោយសាររបួស និងសារធាតុវិទ្យុសកម្ម។

ទោះជាបែបនេះក្តី វាមិនគ្រប់គ្រាន់ឲ្យជប៉ុនទទួលយកការទាមទារឲ្យប្រកាសចុះចាញ់សង្រ្គាមឡើយ ខណៈអាមេរិកបានត្រៀមរួចស្រេច ដើម្បីប្រើប្រាស់គ្រាប់បែកបរមាណូជាថ្មីម្តងទៀត។ នៅយប់រំលងអធ្រាត្រថ្ងៃទី៩ ខែសីហា ឆ្នាំ១៩៤៥ យន្តហោះទម្លាក់គ្រាប់បែក B-29 និង គ្រាប់បែកបរមាណូ «Fat Man» បានចាកចេញពីកោះ Tinian ក្បែរកោះហ្គាំ ឆ្ពោះទៅរកប្រទេសជប៉ុន។

គ្រាប់បែកបរមាណូ Fat Man ដែលមានស្នូលជាសាធារតុភ្លូតូនីញ៉ូមទម្ងន់ ៥គីឡូក្រាម ត្រូវបានទម្លាក់លើទីក្រុង Nagasaki នាព្រឹកថ្ងៃដដែល ហើយផ្ទុះនៅ៤៧វិនាទីក្រោយការទម្លាក់ ជាមួយថាមពលស្មើនឹងកម្លាំង TNT ២២,០០០តោន គឺខ្លាំងជាងគ្រាប់បែកបរិមាណូ Little Boy។ ប៉ុន្តែចំនួនមនុស្សស្លាប់ភ្លាមៗគឺត្រឹមខ្ទង់ ៤០,០០០នាក់ ខណៈ ៣០,០០០ ទៅ៤០,០០០នាក់ទៀត បានបាត់បង់ជីវិតតាមក្រោយ។ ចំនួនមនុស្សស្លាប់ត្រឹមត្រូវពិតប្រាកដតែម្តង គឺពិបាកនឹងកំណត់ឲ្យច្បាស់ណាស់ ព្រោះកម្លាំងគ្រាប់បែកបរមាណូធ្វើឲ្យសាកសពរលាយបាត់ទាំងស្រុង រួមជាមួយកំណត់ត្រាផ្សេងៗ។

គួរជម្រាបថា ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក ព្រះចៅអធិរាជជប៉ុន ហ៉ីរ៉ូហ៉ីតុ ក៏បានយល់ព្រមចុះចាញ់សង្រ្គាមដោយឥតលក្ខខណ្ឌ ដោយទ្រង់មានព្រះរាជបន្ទូលថា បើនៅតែបន្តសង្រ្គាម នោះគឺមានតែសេចក្តីវិនាសអន្តរាយសម្រាប់ប្រទេសទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ ខណៈអាមេរិកអះអាងថា ការប្រើគ្រាប់បែកបរមាណូទាំងពីរ គឺដើម្បីតែបញ្ចប់សង្រ្គាមឲ្យបានឆាប់ ក្រុមអ្នកប្រវត្តិសាស្រ្តមានការយល់ឃើញថា វាក៏បម្រើជាឱកាសឲ្យអាមេរិកសាកល្បងប្រើប្រាស់អាវុធនុយក្លេអ៊ែរ នៅក្នុងស្ថានភាពជាក់ស្តែង ហើយក៏ជាការកំញើញមួយដាក់លើសហភាពសូវៀត ដែលនៅក្រោយសង្រ្គាមលោកលើកទីពីរ បានប្រែក្លាយជាមហាគូប្រជែងរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក ក្នុងសង្រ្គាមត្រជាក់ផងដែរ៕