(ភ្នំពេញ)៖ ពាក្យថា «អនុសញ្ញាទីក្រុងវីយែន» ជាទូទៅសម្តៅដល់សន្ធិសញ្ញាអន្តរជាតិ ដែលបានចុះហត្ថលេខានៅទីក្រុងវីយែន ប្រទេសអូទ្រីស ដូចជា អនុសញ្ញាក្រុងវីយែនស្តីពីច្បាប់នៃសន្ធិសញ្ញា (១៩៦៩) ដែលផ្តល់វិធានសម្រាប់បង្ហាញរបៀប ដែលសន្ធិសញ្ញាត្រូវបានបង្កើត, បកស្រាយ និងបញ្ចប់ និងអនុសញ្ញាទីក្រុងវីយែនស្តីពីទំនាក់ទំនងការទូត (១៩៦១) ដែលកំណត់អភ័យឯកសិទ្ធិការទូត និងច្បាប់ សម្រាប់ទំនាក់ទំនងការទូតរវាងរដ្ឋនិងរដ្ឋ។

ដោយសារតែមានអនុសញ្ញាទីក្រុងវីយែនច្រើន ពាក្យនេះក៏អាចសម្តៅលើកិច្ចព្រមព្រៀងផ្សេងទៀត ដែលត្រូវបានចុះហត្ថលេខានៅទីក្រុងវីយែន រួមទាំងកិច្ចព្រមព្រៀងស្តីពីទំនាក់ទំនងកុងស៊ុល, ចរាចរណ៍ និងការការពារស្រទាប់អូហ្សូន។

អនុសញ្ញាទីក្រុងវីយែន ដែលគេស្គាល់រួមមាន៖

*១៖ អនុសញ្ញាទីក្រុងវីយែន ស្តីពីទំនាក់ទំនងការទូត (១៩៦១)

សន្ធិសញ្ញានេះកំណត់ក្របខណ្ឌសម្រាប់ទំនាក់ទំនងការទូតរវាងប្រទេសនានា ហើយត្រូវបានចាត់ទុកថាជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃច្បាប់អន្តរជាតិ។ វាបង្កើតអភ័យឯកសិទ្ធិការទូត និងឯកសិទ្ធិនានា ដើម្បីធានាថាអ្នកការទូតអាចបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេ ដោយគ្មានការបង្ខិតបង្ខំ។

*២៖ អនុសញ្ញាទីក្រុងវីយែនស្តីពីច្បាប់នៃសន្ធិសញ្ញា (១៩៦៩)

ជារឿយៗត្រូវបានគេហៅថា «សន្ធិសញ្ញាស្តីពីសន្ធិសញ្ញា» កិច្ចព្រមព្រៀងនេះ គ្រប់គ្រងសន្ធិសញ្ញាអន្តរជាតិរវាងរដ្ឋ។ វាកំណត់នូវអ្វីជាសន្ធិសញ្ញា រៀបរាប់ពីដំណើរការសម្រាប់រដ្ឋ និងផ្តល់នូវវិធានសម្រាប់ការបកស្រាយ វិសោធនកម្ម និងការបញ្ចប់សន្ធិសញ្ញា។

*៣៖ អនុសញ្ញាក្រុងវីយែនស្តីពីទំនាក់ទំនងកុងស៊ុល (១៩៦៣)

អនុសញ្ញានេះបង្កើតច្បាប់សម្រាប់ទំនាក់ទំនងកុងស៊ុល, ឯកសិទ្ធិ និងអភ័យឯកសិទ្ធិ ដើម្បីជួយធានាដល់ការអនុវត្តប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពនៃមុខងារកុងស៊ុល។

*៤៖ អនុសញ្ញាទីក្រុងវីយែនសម្រាប់ការការពារស្រទាប់អូហ្សូន (១៩៨៥)

នេះគឺជាកិច្ចព្រមព្រៀងអន្តរជាតិ ដើម្បីការពារស្រទាប់អូហ្សូនរបស់ផែនដី ដោយការគ្រប់គ្រងការបំពុល និងកំណត់គោលការណ៍ណែនាំសម្រាប់ការស្រាវជ្រាវ និងការអង្កេតជាប្រព័ន្ធ៕